Second

Kiedy nieznośny dźwięk budzika rozbrzmiał w pokoju, Hope ze znudzoną miną zwlekła się z łóżka. Pościeliła je starannie, a potem podążyła do łazienki. Poranna toaleta i ubranie nie zajęło jej dużo czasu, a na makijaż nigdy się nie decydowała. To zdecydowanie nie leżało w jej naturze.

Wolnym krokiem zeszła po schodach do jadalni, gdzie siedział już jej ojciec czytający gazetę, a mama podawała gorące naleśniki.

-Dziecko, pośpiesz się. Inaczej się spóźnisz. – skarciła ją rodzicielka, a ona bez słowa zajęła swoje miejsce i zabrała się za posiłek.

Nigdy nie podejmowała dyskusji z matką bo zwyczajnie nie miało to najmniejszego sensu. Jej impulsywność i przekonanie „ wiem wszystko najlepiej” , likwidowały szansę na jakiekolwiek kompromisy. Ona musiała zawsze mieć rację, a Hope chciała mieć po prostu święty spokój.

-Dziękuje –szepnęła dziewczyna wstając, ale nikt nie zaszczycił jej odpowiedzią. Była do tego przyzwyczajona. Ubrała szybko swoje szare trampki i jak najszybciej wyszła z domu, na wyjątkowo orzeźwiające, sierpniowe powietrze.

Nogi same poniosły ją pod szary, niczym nie wyróżniający się mały budynek, w którym odbywały się zajęcia z malarstwa. Jej matka wpadła we wściekłość na wieść, że Hope nie miała żadnych wakacyjnych planów, więc zaaranżowała jej chociaż taki kurs.

- O, panna Richardson. Jak miło, że w końcu zaszczyciłaś nas swoją obecnością.- usłyszała ironiczny głos swojej znienawidzonej nauczycielki rysunku na samym wejściu, przez co jej i tak wątpliwy entuzjazm osłabł.

 - Dzień dobry – powiedziała pod nosem i przemknęła szybko do swojej sztalugi w kącie sali. Nie cierpiała się spóźniać, bo wtedy spojrzenia wszystkich były skierowane na nią, a ona czuła się bardzo niezręcznie. Szybkim ruchem pozbyła się bluzy i chwyciła ołówek w dłoń, usilnie próbując lekceważyć resztę osób. Pani Cartson ostatni raz posłała jej krzywe spojrzenie i odchrząknęła patrząc już na całą grupę.

- Dobrze więc, młodzieży. Skoro jesteśmy już w komplecie- kolejny raz popatrzyła na Richardson, a ta jedynie spuściła wzrok- zabieramy się do pracy. Dzisiaj martwa natura. Twórzcie, na co tylko macie ochotę! –krzyknęła wyniośle przesadnie gestykulując, a cała grupa w milczeniu chwyciła odpowiednie ołówki i zabrała się za poprawianie sztalug.

 Myślenie kreatywne nigdy nie było mocnym punktem Hope. Wolała mieć jasno sformułowane polecenie, niżeli tworzyć coś własnego.

- Może odtwórz tamte owoce leżące na stole? – usłyszała cichy, aczkolwiek delikatny głos przy swoim uchu. Odskoczyła na bok jak oparzona, przy okazji przewracając stojącą obok, nieużywaną sztalugę na ziemię.

-Richardson! – piekliła się Cartson niemal pędem przybiegając do niej. – Co to ma znaczyć? Z jakich powodów rujnujesz moje zajęcia? – zrobiła się czerwona, a okulary spadły jej na czubek nosa. Dziewczyna splotła razem dłonie i w milczeniu spuściła głowę.  Nienawidziła takich sytuacji.

- Przepraszam, to moja wina. – rozbawiony głos przyszył nagłą ciszę, ale Hope nie potrafiła się zdobyć na odwagę, by spojrzeć na tego chłopaka – zaskoczyłem ją.

Nauczycielka obdarzyła go karcącym spojrzeniem i po raz kolejny tego dnia udzieliła reprymendy.

- Wracajcie już do pracy, bo czasu zabraknie – machnęła ręką i pomaszerowała w stronę kolejnych artystów. Hope stanęła z powrotem przed swoją sztalugą i drżącą ręką próbowała namalować widziany przed sobą stolik z koszykiem owoców. Kurtyna z włosów idealnie oddzieliła ją od towarzysza z zamieszania, jednak cały czas czuła pewien dyskomfort. Hope odnosiła dziwne wrażenie, że ten chłopak świdruje ją spojrzeniem. Dziewczyna delikatnie przekrzywiła głowę i popatrzyła na niego kątem oka, a potem z wrażenia upadł jej ołówek.

 On naprawdę się na nią gapił, a jego ołówek ani drgnął.

-Pamiętajcie, za tydzień następna lekcja. Proszę, nie spóźniajcie się- dodała na koniec złowrogo pani Cartson, a potem jako pierwsza opuściła budynek. Hope zarzuciła na ramiona szarą bluzę i skierowała się w kierunku drzwi.

- Mogłabyś chociaż podziękować, że zdjąłem z ciebie ten ciężar spojrzeń. No i  jeszcze ta reprymenda od nauczycielki. Masz tupet, żeby nie odezwać się po tym ani jednym miłym słowem do mnie – usłyszała drwiący ton zza rogu. Zatrzymała się i spuściła głowę. Właśnie tego się obawiała. Bezpośrednia konfrontacja.

Usłyszała kroki i zobaczyła czubki drugiej pary butów na ziemi. Ciepła dłoń delikatnie ujęła jej podbródek i podniosła go tak, aby nawiązać kontakt wzrokowy. Przystojny brunet uśmiechnął się triumfalnie.

- Tak lepiej. Jestem Harry. – powiedział, a serce Hope jakby nagle cofnęło się w czasie.  Dziewczyna stała nieruchomo wpatrując się usilnie w każdy detal jego twarzy, byle nie prosto w oczy. Chłopak zmarszczył brwi.

 - Wszystko w porządku? Zbladłaś. – mruknął i puścił ją, a ona skorzystała z chwili i popędziła w kierunku domu z całych sił. Nagle nie liczyło się, jak beznadziejna była zawsze w biegach na wf-ie. Tam nie miała odpowiedniej determinacji.

Wymijała ludzi, przeskakiwała przez krzaki i dopiero jak dotarła do okolicy domu, zwolniła kroku. Cała zdyszana przekroczyła próg drzwi, po czym zamknęła je i usiadła oddychając głęboko.

- Już jesteś? Zazwyczaj nie ma cię dłużej. – zdziwiony głos jej brata był pierwszą rzeczą, którą usłyszała. Chłopak zbiegł po schodach i przytulił młodszą siostrę na powitanie. Był wyjątkowo radosny jak na końcówkę wakacji.

- Wybierasz się gdzieś? –spytała zdziwiona Hope, kiedy Thomas zaczął z wielkim uśmiechem zakładać nową koszulę.

- Pogodziłem się z Jude, idziemy na randkę. Trzymaj kciuki!- krzyknął na odchodne i wybiegł z domu. Dziewczyna zmarszczyła czoło i pomaszerowała w stronę kuchni.

„Będziemy późno. Obiad czeka w lodówce. Mama” głosiła  karteczka na lodówce, którą Hope przeczytała na głos. To było typowe. Rodzina Richardson miała poważny kryzys, jeśli chodzi o zacieśnianie związków rodzinnych, albo chociaż pielęgnowanie ich.

Hope podgrzała swój talerz spaghetti i zabrała się za czytanie ksiązki. Zostały jej ostatnie trzy dni wakacji, których nie ma zamiaru spędzić w jakikolwiek aktywniejszy sposób od przebywania na terenie własnego domu.

Dźwięk sms-a oderwał ją od aktualnej lektury, a jej treść zdziwiła ją jeszcze bardziej.

Co powiesz, żebyśmy wyskoczyły razem na miasto wieczorem i poznały się lepiej?

Trzeba korzystać z wakacji, póki jeszcze są!

Odpisz co o tym sądzisz.

xoxo Ruby

-Co ja najlepszego zrobiłam.- warknęła na siebie Hope stojąc przed szafą z ubraniami od dobrych dziesięciu minut. Dziewczyna westchnęła i oparła głowę na drzwiczkach.

Różowowłosa nie była typem imprezowiczki. Ba, nie była nawet typem, który chodzi gdziekolwiek z własnej woli. Jednak w Ruby było coś intrygującego. Nigdy nie zamieniła choćby słowa z osobą tak energiczną, po prostu unikała ich jak mogła. Nie dlatego, że coś do nich miała, przeciwnie. Jednak Hope przerażały takie pokłady energii i optymizmu mieszczące się w jednej osobie. Zawsze była opanowana i potrafiła chłodno ocenić sytuację.

Po kolejnych dwudziestu minutach dziewczyna poddała się i założyła zwykłe jeansy, granatową, przewiewną bluzkę oraz ulubione szare trampki.

Od dzieciństwa usilnie starała się wtopić w tłum, dlatego sukienki i spódniczki po prostu nie wchodziły w grę. Nawet nie warto wspominać o stosunku Hope do butów na obcasach.

Dziewczyna chwyciła torebkę i telefon, po czym wolnym krokiem skierowała się do wyjścia. Zacisnęła dłoń na klamce i zaczęła się wahać. Co, jeżeli Ruby po prostu sobie z niej zażartowała ?Przecież widziała, że Hope jest raczej aspołecznym typem ludzi, odseparowanym od reszty.

Uwzględniając wszystkie opcje różowowłosa odetchnęła głęboko przymrużając oczy i zdecydowała.

 Po zamknięciu drzwi dziewczyna podążała w kierunku dyskoteki, na której umówiła się w późniejszych sms-ach z Ruby. Hope była cała spięta. Nigdy nie uczestniczyła w takich wydarzeniach. Właściwie, panna Richardson nigdy nie była na imprezie.

- No proszę, proszę. Jaki ten świat jest jednak mały – usłyszała za swoimi plecami ten sam głos, którego tak się obawiała. Hope przyspieszyła, jednak chłopak był szybszy. Chwycił jej dłoń i zmusił do obrotu tak, że stali teraz twarzą w twarz.

Harry wyglądał zupełnie inaczej niż na lekcji malarstwa. Chłopak w zielonej bluzie i jeansach przekształcił się w mężczyznę mającego na sobie ciemne spodnie i przyległy, czarny t-shirt, na który niedbale była zarzucona skórzana kurtka. Zmierzył dziewczynę spojrzeniem od góry do dołu i zmarszczył brwi.

- Zazwyczaj na wieczorne imprezy dziewczyny ubierają krótkie spódniczki i mają gigantyczne ilości makijażu. Co z tobą nie tak? – zapytał patrząc na nią ciekawsko z drwiącym uśmiechem, a różowowłosa założyła ręce na piersiach i zacisnęła malinowe usta.

- Odzywasz się czasem? Jezu, co z tobą nie tak? – chłopak potrząsnął nią, a Hope starała się go ignorować. Miała nadzieję, że wtedy odejdzie. Harry westchnął i kucnął patrząc w górę, przez co jego intensywnie zielone oczy odnalazły jej.

- Przecież nic ci nie zrobię – powiedział wolno, jakby podkreślając znaczenie każdego słowa.

Różowowłosa delikatnie kiwnęła głową patrząc mu w oczy, a chłopak wstał i wyglądał na zmęczonego tym spotkaniem.

- Dobra, tak to my się nie dogadamy – warknął i Hope odetchnęła mając nadzieję, że to oznacza jego odejście. Jej twarz wyraziła głębokie zdziwienie, kiedy chłopak pociągnął ją za rękę w kierunku lasu.

- C-co ty robisz? – zająknęła się mówiąc cicho z przerażeniem na twarzy, a chłopak puścił jej drwiący uśmieszek.

- O, proszę. Jednak umiesz mówić. – mruknął z błyskiem w oku, ale patrząc na nią dodał – nie bój się. Zabieram cię w ustronniejsze miejsce, żeby w spokoju porozmawiać.- podkreślił ostatnie słowo, ale Hope ten pomysł wcale się nie podobał.

 Miała wrażenie, że jej podejrzenia są słuszne.

A jeżeli są, to jedno jest pewne.

On nie może poznać jej prawdziwego imienia.

***

A więc oto jest drugi rozdział! :) 

Nie jestem z niego w pełni zadowolona, ale cóż. Trochę mnie wena opuściła.

 Za tydzień więcej przygód Ruby, a na razie prosimy o komentarze:) 

Do zobaczenia miśki <3