Prologue

*Hope*

Nigdy nie sądziłam, że będziesz miał taki wpływ na moje życie.

- Co to jest? –spytałam patrząc na rysunek, na którym nic się nie wyróżniało. Wszystko pochłaniała zachłanna czerń i skrupulatnie zajmowała coraz większą część kartki. Chłopak przestał na moment kreślić kolejne kółka i powiedział:
- To są wszyscy ludzie-objaśnił i wskazał palcem na małą,  nie zamalowaną część kartki- a to my.-uśmiechnął się do mnie  i wrócił do kolorowania, a ja zmarszczyłam brwi i zajęłam się swoim jednorożcem.
Nie rozumiałam jeszcze wtedy, jak ważną postacią będziesz w moim życiu.
Oraz jak trudne będzie dalsze życie bez Ciebie.

- Hope! Mówię do ciebie!- zirytowany głos mojego brata rozniósł się po całym pokoju, a ja ze zdziwienia podskoczyłam na łóżku i upuściłam drewnianą ramkę na ziemie. Chłopak kucnął przy mnie podnosząc ją i westchnął teatralnie. Jego niebieskie oczy spoglądały na mnie z troską, a ja starannie unikałam jego spojrzenia.
Wiedziałam, co mi zaraz powie. I to bolało najbardziej.
- Hope, on już tu nie wróci. Zapomnij w końcu.- szepnął kładąc mi dłonie na kolanach, a ja spuściłam głowę tak, ze kaskada jasnoróżowych włosów stworzyła mur między nami. Nie ruszyłam się, aż zrezygnowany opuścił pokój.
To zawsze się tak kończyło.


- Idę dzisiaj wieczorem do klubu, musze się w końcu rozerwać po tych wszystkich egzaminach- powiedział Thomas przy obiedzie, a moja mama zaklaskała w dłonie.
- To świetna okazja! Może zabierzesz ze sobą siostrę? – krzyknęła z wielkim uśmiechem, a ja wpatrywałam się z uporem w talerz ciepłej zupy.
- Pewnie, żaden problem- mruknął z delikatnym uśmiechem, a ja z wrażenia upuściłam łyżkę na ziemię
- Może mnie by ktoś zapytał o zdanie? – zapytałam zdenerwowana, a moja matka obarczyła mnie chłodnym spojrzeniem.
- Ty się na nic nie zgadzasz, więc trzeba się zgadzać za ciebie- odpowiedziała nie przeszkadzając sobie w delektowaniu się posiłkiem, a ja zacisnęłam pięści i pomaszerowałam do swojego pokoju.

I tak wylądowałam tutaj.

Klub, piątkowy wieczór. Wszyscy tańczą, piją, palą, bawią się, romansują, korzystają z życia.
Thomas jak zwykle znalazł sobie grono fanek i zostawił mnie samą.                          
- Mała, wyluzuj  w końcu – usłyszałam głos jednego z pijanych kolegów mojego brata i miałam już tego dość. Szybkim krokiem wyszłam na zewnątrz i ogarnął mnie ziąb wieczora.
Spojrzałam przed siebie i zobaczyłam pół leżącą dziewczynę na środku chodnika. Na jej twarzy malował się grymas bólu i cierpienia, więc nie mogłam tak jej zostawić. Podeszłam do niej.

~*~

*Ruby*

     Był kwietniowy poranek, kiedy przechodziłam przez parkową alejkę, kierując się do wyznaczonego celu. Moja głowa jeszcze pulsowała po wczorajszej imprezie. Zdecydowanie przeholowałam, a teraz muszę cierpieć. 

     Kilka chwil później znajdowałam się przed drzwiami kawiarenki, w której pracowałam. Przekręciłam zamek w drzwiach i weszłam do środka. Odwróciłam plakietkę "zamknięte" na "otwarte" i mogłam zabrać się do pracy.

     Pierwsi klienci byli już 15 minut później. Starałam się uwijać jak najszybciej, ale średnio mi to wychodziło. 

     -Poproszę Espresso Dopio-usłyszałam czyjś głos i odwróciłam się w tamtą stronę.

     Przy stoliku siedział przystojny brunet. Miał na sobie bluzkę z długim rękawem, a jego kurtka przewieszona była na oparciu krzesełka. Spoglądał na mnie swoimi ciemnymi, prawie czarnymi oczami. Kilka tatuaży wystawało mu spod dekoltu. Miał kolczyk w brwi, a także uszach.

     Zdecydowanie mój typ.

     -Chwileczkę-odpowiedziałam i podeszłam do lady, gdzie wykonałam wszystkie zamówienia.

     Ustawiłam na tacy 4 filiżanki kawy i kładąc ją na dłoni, ruszyłam przed siebie.

     Już chciałam odwrócić się, aby dostarczyć ostatnią, kiedy mój fartuch zahaczył o czyjeś krzesło. Szarpnęłam się, ale dzięki temu się potknęłam i wylądowałam na pobliskim stoliku. Taca wyleciała mi z rąk, a razem z nią kawa dla klienta. Filiżanka rozbiła się w drobny mak, a jej zawartość rozlała.

     -Wszystko w porządku?-zapytał ten sam męski głos.

     Uniosłam głowę do góry, aby zobaczyć, jak chłopak mi się przygląda. 

     -Widzę, że ta praca chyba cię nie lubi-zaśmiał się.

     Wstałam ze stolika i poprawiłam swoje ubranie.

     -Nie prawda. To był czysty przypadek-uśmiechnęłam się.

     -Jestem Jake-powiedział i wyciągnął w moim kierunku dłoń.

     -Rachel-odpowiedziałam.

     -Z nami koniec.

     Co?

     Słyszałam wszystko jak przez mgłę. Nie mogłam w to uwierzyć.

     -A....al...al..-jąkałam się.

     -Po prostu. Spotkałem inną dziewczynę. Jesteśmy razem już od 2 tygodni.

     -I dopiero teraz raczyłeś mnie o tym poinformować?!-syknęłam- A ja przez ponad 3 miesiące ci ufałam, kochałam!

     Uleciało ze mnie całe zdziwienie, a zastąpiła je złość.

    Co za...... dupek!

     -Co ty sobie myślałeś, co?-uderzyłam pięścią w jego klatkę piersiową-Jesteś zakłamanym skurwysynem!-podniosłam głos.

     -Ra..

     -Nie, nic nie mów-przerwałam mu-Tylko.... nie.

     Odwróciłam się na pięcie i pomaszerowałam przed siebie, zostawiając za sobą bruneta. 

     Kiedy mijałam jakiś klub naszła mnie ochota żeby się napić. Zrezygnowałam jednak z tego pomysłu. W czym pomoże mi alkohol? W niczym. Tylko pogorszy sytuacje, gdyż jutro będę miała okropnego kaca.

     Zatrzymałam się na chwilę, aby odetchnąć.

     Spokojnie.

     Zrobiłam krok do przodu i poczułam jak lecę w dół. Upadłam prosto na lewą rękę i brzuch. Usłyszałam tylko trzask i już wiedziałam, że to nie skończy się dobrze.

     Moja niezdarność mnie przeraża. Jak zwykle z resztą.

     Okropny ból przeszył moją lewą rękę od nadgarstka po łokieć.

     Chyba jest złamana. Co za szczęście.

     Spróbowałam dźwignąć się na prawej ręce, jednak rezultatem tego było zderzenie mojego tyłka z zimnym chodnikiem.

     -Hej, pomogę ci - usłyszałam ciepły głos gdzieś z boku.

     Spojrzałam w górę i ujrzałam dziewczynę o różowych włosach wyciągającą w moim kierunku rękę. Szybko ją chwyciłam i z pomocą nieznajomej wstałam na nogi.

     -Wszystko okay?-spytała cicho.

     Jest nieśmiała?

     -Coś czuję, że złamałam rękę-odpowiedziałam i uśmiechnęłam się chcąc obrócić sprawę w żart.

     -Zabiorę cię do szpitala.

***

Cześć miśki! 

Z tej strony Agnieszka Malik i razem z Meredith:3 ruszamy z nowym opowiadaniem!:) 

Ja jestem odpowiedzialna za życie Hope, a Meredith za Ruby.

Mam nadzieje, że fabuła przypadnie Wam do gustu:)

Do następnego!